ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
Τη Δευτέρα 13/5/2024 η ομάδα της βιβλιοθήκης του σχολείου μας ξεναγήθηκε στη δημοτική βιβλιοθήκη του Δήμου Πειραιά. Η επικεφαλής βιβλιοθηκονόμος ενημέρωσε τα παιδιά για τον τρόπο λειτουργίας της βιβλιοθήκης και τον τρόπο αναζήτησης τεκμηρίων. Επίσης, τα συνόδευσε στην αίθουσα που φυλάσσονται τα παλαιά βιβλία, στην οποία οι μαθητές είχαν την ευκαιρία να θαυμάσουν παλαίτυπα και χειρόγραφα βιβλία. Με αφορμή αυτή την επίσκεψη, πολλά παιδιά της ομάδας μας έγιναν μέλη της δημοτικής βιβλιοθήκης.
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ποίησης (21 Μαρτίου) , η ομάδα μας οπτικοποίησε στίχους από το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου «Αν δεν μού ‘δινες την ποίηση Κύριε»
Νικηφόρος Βρεττάκος
Αν δεν μού 'δινες ποίηση Κύριε
Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε,
δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω.
Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.
Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές,
νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,
νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,
ἡ ἔρημός μου λαό,
τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.
Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται; Εἶδες
τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;
Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς
στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;
Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!
Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.
Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.
Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.
Ὅμως,
δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.
Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.
Γιατί θἄρθει τὸ βράδι μου. Γιατί φτάνει ὅπου νἆναι
τὸ βράδι μου, Κύριε, καὶ πρέπει
νἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ
γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.
«Το λουζεράκι»
Ένα από τα βιβλία που διαβάσαμε φέτος στην τάξη ήταν το βιβλίο «Το λουζεράκι» της Ελένης Τασοπούλου από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Το βιβλίο «Το λουζεράκι» της Ελένης Τασοπούλου είναι ένα μυθιστόρημα για τον σχολικό εκφοβισμό, γραμμένο σε γλώσσα απλή και κατανοητή, αφού απευθύνεται στους εφήβους. Πρωταγωνίστρια του βιβλίου είναι η Θάλεια, μια μαθήτρια Γυμνασίου, η οποία είναι μια ήσυχη παρουσία στο σχολείο, ένα κορίτσι που περνάει απαρατήρητο, και γίνεται ο εύκολος στόχος για πειράγματα και σχολικό εκφοβισμό. Τα γεγονότα όμως που ακολουθούν θα κάνουν την Θάλεια πιο δυνατή, θα αποκτήσει υψηλή αυτοπεποίθηση και θα μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό της. (Μιχάλης Ανδρεαδάκης, Β1)
Τεχνικά είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο με ένα έξυπνο τίτλο προερχόμενο από την αγγλική λέξη «loser», ώστε να καταλάβουμε εξ αρχής το θέμα της ιστορίας. Η κλιμακωτή και γρήγορη αφήγηση δεν κάνει την ανάγνωση της ιστορίας βαρετή. Αντιθέτως, μας προκαλεί συναισθήματα λύπης και θυμού, ειδικά όταν η πρωταγωνίστριά της εκφοβίζεται σωματικά και λεκτικά, κάνοντας τον αναγνώστη να θέλει να επέμβει στην πλοκή του βιβλίου για να βοηθήσει τη Θάλεια. Όμως η συγγραφέας μας ικανοποιεί με το αίσιο τέλος όπου η πρωταγωνίστρια της βρίσκει την χαμένη της αυτοπεποίθησή και αντιδρά, αφήνοντάς στο μυαλό μας τη φράση «Κανένας άνθρωπος δεν είναι λουζεράκι. Κανένας!». Θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα σε μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. (Μιχαέλα Ανδρεαδάκη. Β1)
Αρχικά, “το λουζεράκι” μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και θα μου μείνει αξέχαστο , όχι μόνο για τον απλό, λιτό και κατανοητό τρόπο συγγραφής του, αλλά και για τα μηνύματα που μεταδίδει στους αναγνώστες του. Θα πρότεινα το συγκεκριμένο βιβλίο διότι μπορούν να το διαβάσουν και παιδιά , αλλά και ενήλικες χωρίς να δυσκολευτούν . Θέτει ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό θέμα ,δηλαδή τον εκφοβισμό σε μικρή ηλικία , και καταφέρνει με εύστοχο τρόπο να τον δούμε από την πλευρά του θύματος ,παρουσιάζοντάς μας την δυναμική του να μιλάς και να εκφράζεις τα συναισθήματά σου όταν κάποιος σε ενοχλεί .Το βιβλίο είναι πολύ καλά δομημένο και γεμάτο ανατροπές , κάνοντάς το ακόμη πιο ενδιαφέρον. (Αθηνά Γιαλλάφου, Β1)
Κάτι δυσάρεστο που παρατήρησα στο βιβλίο είναι το απλό και βαρετό τέλος . Προσωπικά θα προτιμούσα χίλιες φόρες ένα περίεργο βίαιο ή ακόμα και δυσάρεστο φινάλε παρά την ασφαλές και αναμενόμενη επιλογή που επέλεξε η συγγραφέας .Σαν σύνολο το βιβλίο είναι εκπληκτικό και το συστήνω σε οποιονδήποτε να το διαβάσει . (Γιάννης Γούτσος, Β1)
Αυτό που θαύμασα ιδιαίτερα στο βιβλίο είναι πως η συγγραφέας περιγράφει τις καταστάσεις και τα συναισθήματα με τον τρόπο που τα βιώνουν οι σημερινοί έφηβοι, κάτι που είναι δύσκολο να αντιληφθεί όποιος δε βρίσκεται στη συγκεκριμένη ηλικία. Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι πολύ κοντά στην απλή καθημερινή και κάνει τους μικρούς αναγνώστες να νιώθουν πιο οικεία. Επίσης, το τέλος του είναι πολύ όμορφο και αισιόδοξο για το μέλλον. (Βαλέρια Γιαρικάνη, Β1)
Στα αρνητικά το μόνο που δεν μου άρεσε σε αυτό το βιβλίο είναι το πώς τελειώνει γιατί όχι μόνο το τέλος του ήταν βαρετό, αλλά κατά την γνώμη μου, δεν παρουσιάζει σωστά το πώς αντιμετωπίζεται ο σχολικός εκφοβισμός, αφού η πρωταγωνίστρια σε όλη την διάρκεια του βιβλίου δεν το είπε στους καθηγητές της ούτε στους γονείς της παρά μόνο στο τέλος. Θα πρότεινα σε όλους να το διαβάσουν αφού αυτό το βιβλίο καλύπτει το θέμα του εκφοβισμού το όποιο είναι ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα της σημερινής κοινωνίας. (Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος, Β1)
Η αφήγηση είναι ρεαλιστική με διαρκή και γρήγορη εναλλαγή συμβάντων χωρίς να κουράζει τον αναγνώστη. Οι περιγραφές προσώπων και συνθηκών είναι σύντομες και περιεκτικές, όπως ακριβώς ταιριάζει στον ρυθμό της ζωής των εφήβων. Το μόνο αρνητικό που θα επεσήμανα σε αυτό το βιβλίο είναι ότι οι συμπτώσεις των περιστατικών είναι κάπως υπερβολικές καθώς και οι μεταπτώσεις της ηρωίδας. Σίγουρα θα πρότεινα το βιβλίο σε παιδιά των τελευταίων τάξεων του δημοτικού αλλά και γυμνασίου, κυρίως επειδή διαπραγματεύεται ζητήματα που τα απασχολούν όπως η αναζήτηση της ταυτότητάς τους και οι μεταξύ τους σχέσεις και προσφέρει ευκαιρίες να τα δουν με άλλη ματιά. (Ελευθέριος Απειρανθίτης, Β1)
Επίσης, το βιβλίο έχει απλή και κατανοητή γραφή με ωραίο λεξιλόγιο, ώστε να προσεγγίσει τους εφήβους και να τους κεντρίσει το ενδιαφέρον. Τέλος, εάν είχε περισσότερη δράση, σίγουρα θα ήταν ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία. Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. (Γαβριήλ Βελιδάκης, Β1)
Πρόσφατα διάβασα ένα λογοτεχνικό βιβλίο, το Λουζερακι. Έχω να πω πως η εμπειρία μου διαβάζοντας το ήταν παρά πολύ καλή .Μου άρεσε παρά πολύ το μήνυμα που ήθελε να περάσει και πιστεύω πως πολλά παιδιά θα ταυτιστούν με την ιστορία της 14χρονης Θάλειας ή όπως την αποκαλούσαν οι συμμαθητές της “χάλια φάτσα ”,αφού έπεσε θύμα σχολικού εκφοβισμού. Παρόλα αυτά θεωρώ πως το τέλος υστερεί πολύ. Αφού λοιπόν έχουμε βιώσει όλη την αγωνιά με το πως η Θάλεια θα καταφέρει να γλιστρήσει από την παγίδα του Νίκου , η συγγραφέας δεν μας δίνει το επιθυμείτο συνταρακτικό τέλος που όλοι μας περιμέναμε. (Κωνσταντίνος Λεοντσίνης, Β1)
Από την άλλη μεριά , υπάρχουν και μερικά αρνητικά στοιχεία. Για αρχή ,δεν υπάρχουν καθόλου εικόνες ,οπότε δεν είναι πολύ ελκυστικό ειδικά για τα παιδιά .Επίσης ,υπάρχουν πολλές λυπητερές σκηνές και ελάχιστες χιουμοριστικές ,αυτό μπορεί μεν να δίνει έμφαση στη σοβαρότητα του προβλήματος της Θάλειας αλλά δίνει συνεχώς μια αίσθηση θλίψης στους αναγνώστες. Τέλος, η ιστορία κλείνει κάπως απότομα διότι, η Θάλεια έχει περάσει παρα πολλά εξαιτίας των συμμαθητών της και παρόλα αυτά κανείς δεν της ζητά συγγνώμη. (Γιάννης Δημογέροντας, Β1)
Θεωρώ ότι είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο που αντικατοπτρίζει προβλήματα τα οποία, δυστυχώς, αντιμετωπίζουν πολλοί έφηβοι στην εποχή μας, ευαισθητοποιεί και δίνει με την απλή και ρεαλιστική γραφή του ένα αισιόδοξο μήνυμα για τα αδιέξοδα των νέων. (Γεωργία Ακρίβου, Β1)
Όταν το διάβασα, κατάλαβα ότι πρέπει να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να μην αφήνουμε τους άλλους να μας επηρεάζουν, γιατί πολύ απλά είμαστε μοναδικοί. (Πελαγία Καπράλου, Β1)
Στόχος του βιβλίου είναι να μας δείξει ότι τα θύματα αυτά, όπως η Θάλεια, δίνουν αφορμή σε τέτοιες συμπεριφορές γιατί δεν έχουν αυτοπεποίθηση και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν και να σταμάτησουν το σχολικό εκφοβισμό. Η ευαισθησία αυτή είναι συνηθισμένη κατά τη διάρκεια της εφηβείας. Όπως και στην πραγματικότητα, η Θάλεια ψάχνει μια ευκαιρία ώστε να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και να δείξει την αξία της. Το λουζεράκι, όπως και ένας άνθρωπος με αυτοπεποίθηση είναι καθαρά θέμα νοοτροπίας και σκέψης για κάθε άνθρωπο, είμαστε δηλαδή αυτό που σκεφτόμαστε. (Γιάννης Σταματίου, Β4)
Η συγγραφέας επιτυγχάνει με πολύ εύστοχο τρόπο, να παρουσιάσει τον εκφοβισμό με μια διαφορετική ματιά, αποφεύγοντας κλισέ και μελοδραματικά στοιχεία που θα απωθούσαν τους αναγνώστες. (Νεκτάριος Παπανικολάου, Β4)
Το βιβλίο κλείνει με ένα τέλειο ηθικό δίδαγμα, το ότι κανένας δεν είναι λουζεράκι. Το βιβλίο έχει πολύ ωραία πλοκή και ηθικό δίδαγμα, αλλά πιστεύω ότι είναι μικρό. (Αντώνης Σκαλοχωρίτης, Β4)
Δεν πρέπει να παραλειφθεί ότι οι εκπλήξεις και οι ανατροπές που γίνονται κατά την εξέλιξη του έργου προσθέτουν στοιχεία αγωνίας και κρατούν ζωντανό το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης. Μέσα από την αφήγηση της η συγγραφέας προσπαθεί να μας φανερώσει τις συνέπειες του εκφοβισμού αλλά και παράλληλα προωθεί το μήνυμα της αλληλεγγύης καθώς και προτρέπει την αντίσταση κάθε παιδιού σε αυτό το επιβλαβές φαινόμενο που επικρατεί στο σχολικό περιβάλλον αλλά και γενικά στην σημερινή κοινωνία. (Ηλίας Σαμαρτζής, Β4)
Το πολυβραβευμένου βιβλίο «Λουζεράκι» μας διηγείται την συγκινητική και σκληρή καθημερινότητα που βιώνει κάθε παιδί που δέχεται σχολικό εκφοβισμό μέσα από τα μάτια της Θάλειας, ενός κοριτσιού που αναζητά τον εαυτό της σε ένα περιβάλλον που φαίνεται να την απορρίπτει.
Αρχικά, ενώ ήταν ένα ήπιων τόνων κορίτσι που περνούσε απαρατήρητο, ξαφνικά μια παρεξήγηση την καθιστά στόχο προσβολών και πειραγμάτων. Με αυτόν τον τρόπο, η ηρωίδα πρέπει να βρει την δύναμη να αντιμετωπίσει τους συμμαθητές της αλλά και να αποκτήσει την απαιτουμένη αυτοπεποίθηση. (Νίκος Χαραμής, Β4)
Το ηθικό δίδαγμα που είχε στο τέλος του βιβλίου δηλαδή να μην αφήνεις αρνητικά σχόλια να σε ταρακουνήσουν και να σε βαφτίσουν διάφορα ονόματα που εσύ πραγματικά δεν είσαι είναι μια έμμεση δόση βοήθειας και θάρρους σε παιδιά που τραμπουκίζονται από άλλους μαθητές και δε τολμούν να κάνουν τίποτα για αυτό . Συνοπτικά, τούτο το βιβλίο θα το πρότεινα σε κάθε ένα από μαθητές γυμνασίου με λυκείου είτε για απλή ,χαλαρωτική ανάγνωση είτε για να ενθαρρύνω ευαίσθητους μαθητές σε παρόμοιου είδους θέμα.(Βασίλης Τσαμίλης, Β4)
Το βιβλίο αναδεικνύει τις προκλήσεις και τις αναταράξεις που αντιμετωπίζουν πολλοί νέοι και πως μπορούν να ξεπεραστούν με αυτοπεποίθηση και υποστήριξη από τους φίλους τους.
Με λίγα λόγια ,η ιστορία της Θάλειας μας δίνει σημαντικά μαθήματα για την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης και την ανακάλυψη του εαυτού μας μέσα από τις δυσκολίες και τις εμπειρίες μας.
(Μάνος Τσατσαλής, Β4)
Το βιβλίο προκαλεί ενδιαφέρον σε πολλούς ανθρώπους καθώς κάποια από τα γεγονότα μπορεί να τα έχουν βιώσει. Επίσης, είναι ωραίο ότι βλέπουμε τους καλούς να νικάνε στο τέλος. Κάτι άλλο θετικό στο βιβλίο είναι πως οι νταήδες μπορούν να μάθουν πώς νιώθουν τα θύματα τους και να σταματήσουν να τους κάνουν κακό.
Τέλος, πιστεύω ότι θα ήταν καλό αν συνεχιζόταν η ιστορία λίγο ακόμα. Ίσως να βλέπαμε τις αντιδράσεις των συμμαθητών της Θάλειας για την παράσταση ή τους συμμαθητές της να ζήταγαν καμιά συγγνώμη για όσα έκαναν στην Θάλεια. (Ντιόρι Ρουστέμι, Β4)
Συμβουλεύω όποιος σκέφτεται να αγοράσει αυτό το βιβλίο να το πάρει, γιατί αυτό το βιβλίο έχει πολύ ωραίους χαρακτήρες και μια πολύ ωραία ιστορία. (Στάθης Ψυχογιός, Β4)
Πιο συγκεκριμένα τα πλεονεκτήματα του βιβλίου είναι το ότι η συγγραφέας έχει χρησιμοποιήσει ρεαλιστική και γλαφυρή γραφή, πως τα πρόσωπα μπορούν να χαρακτηριστούν ως αξιόπιστα. Πέρα από πλεονεκτήματα κάθε βιβλίο έχει και μειονεκτήματα. Στο συγκεκριμένο βιβλίο το μοναδικό μειονέκτημα που υπάρχει είναι πως η συγγραφέας περιγράφει κάποιες σκηνές βίας οι οποίες μπορεί να είναι σοκαρίστηκες για τους ευαίσθητους αναγνώστες. (Σοφία Ρουφάνη, Β4)
Το μυθιστόρημα αυτό έχει απλή και λιτή γλώσσα, κάτι που το κάνει ευανάγνωστο και ευνόητο στους νεαρούς και στους ενήλικους αναγνώστες. Μέσω της ιστορίας βλέπουμε το πως ένα έφηβο κορίτσι από εκεί που αποδεχόταν ό,τι χαρακτηρισμό και παρατσούκλι της έδιναν, να αντιστέκεται και να καταλαβαίνει την αληθινή αξία της. Επιπλέον, κάνει τον αναγνώστη να νιώσει τα συναισθήματα της πρωταγωνίστριας και να αντικρίσει την δυσκολία της να ανακαλύψει την αυτοεκτίμησή της. (Μαριαλένα Σλουμάτη, Β4)
«Το λουζεράκι» είναι ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα που απευθύνεται στους εφήβους και παρουσιάζει τον εκφοβισμό μέσα από μια διαφορετική ματιά, περιλαμβάνοντας μια ποικιλία συναισθημάτων και χαρακτήρων. Ωστόσο, ένα στοιχείο που κατά τη γνώμη μου τραβάει τους αναγνώστες είναι οι πολλές ανατροπές και εκπλήξεις που υπάρχουν στην ροή του βιβλίου. (Μαριέττα Χαραλαμποπούλου,Β4)
Το βιβλίο είναι πολύ καλά δομημένο και κάνει φανταστική δουλειά στο να μην σε κάνει να βαριέσαι, ειδικά τους έφηβους. Επίσης ,δεν μιλάει για το θέμα του bullying με κλισέ και άβολο τρόπο, αντιθέτως ο τρόπος γραφής του είναι απλός και διασκεδαστικός εφόσον υποτίθεται ότι το βιβλίο το γράφει η ίδια η Θάλεια. (Γεράσιμος Ρόκκος, Β4)
.Το συγκεκριμένο βιβλίο μας δίνει την δυνατότητα να ευαισθητοποιηθούμε με την πρωταγωνίστρια και να δούμε με μία άλλη οπτική την απομόνωση και την απόρριψη που ζουν κάποια παιδιά στις μέρες μας. Αντίθετα, μπορεί να ταυτιστούμε και να πάρουμε μαθήματα ζωής μέσα από τις περιπέτειες που ζει καθημερινά η ηρωίδα μας, Θάλεια. (Μάρθα Φλεβάρη, Β4)
Επίσκεψη της συγγραφέα κ. Ελένης Τασοπούλου
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου (2 Απριλίου) επισκέφτηκε το σχολείο μας η συγγραφέας κ. Ελένη Τασοπούλου. Η κ. Τασοπούλου μίλησε με τους μαθητές της Β Γυμνασίου για το βιβλίο της «Το λουζεράκι » από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Οι μαθητές συζήτησαν μαζί της για τους ήρωες του βιβλίου και για το σχολικό εκφοβισμό που αποτελεί το θέμα του.
Επίσκεψη της συγγραφέα κ. Μαρίας Αγγελίδου
Στις 5 Μαρτίου 2024 η βραβευμένη συγγραφέας κ. Μαρία Αγγελίδου τίμησε με την παρουσία της το σχολείο μας. Η κ. Αγγελίδου μίλησε με τους μαθητές του Β1 και του Β4 για τη σειρά βιβλίων της «Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να την ρωτήσουν για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ένας συγγραφέας στη δουλειά του, καθώς και να εξερευνήσουν πτυχές της Βυζαντινής Ιστορίας που δεν υπάρχουν στα σχολικά βιβλία.
ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΣΕ ΕΞΙ ΧΡΩΜΑΤΑ
Ως μαθητής της Δευτέρας Γυμνασίου, διαβάζοντας αυτό το βιβλίο «Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα: Κόκκινο» ένιωσα σαν να ζω τα γεγονότα, να συνδέομαι με τους ήρωες και να αντιλαμβάνομαι καλύτερα την ιστορία διαχωρισμένη σε μικρότερες αληθινές ιστορίες, αλλά που εξιστορούνται σαν παραμύθι με χρώματα και μύθους. Το πιο εντυπωσιακό, κατά τη γνώμη μου, είναι το πως η συγγραφέας Μαρία Αγγελίδου, έχει συνδέσει τα χρώματα με τις ιστορίες. Το κόκκινο το συνδέει με το αίμα που έβαψε την Κωνσταντινούπολη καθώς και τη φωτιά που την έκαψε. Επιπλέον, ο τρόπος που περιγράφονται όλα αυτά όχι μόνο σε ελκύει περισσότερο αλλά και σε κάνει να αγαπήσεις και να εκτιμήσεις την ιστορία του τόπου σου. Το βιβλίο αυτό μπορεί να ωθήσει τους μαθητές να μελετήσουν το μάθημα της ιστορίας χωρίς να το βλέπουν σαν ένα βουνό από ημερομηνίες και πληροφορίες αλλά σαν ένα παραμύθι. Αυτό λοιπόν πετυχαίνει η συγγραφέας: να κάνει ένα από τα πιο απαιτητικά και δύσκολα μαθήματα του σχολείου ένα παραμύθι ευχάριστο ακόμα και σε παιδιά πολύ μικρότερης ηλικίας. (Λευτέρης Απειρανθίτης, Β1)
Το βιβλίο πραγματεύεται με μεγάλη επιτυχία την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μέσα από τις ποικίλες και παραστατικές εικόνες που χρησιμοποιεί η συγγραφέας ,ζωντανεύουν όλα τα χρόνια της ακμής και της ύπαρξης του Βυζαντίου. Παράλληλα, με την παρουσίαση των έξι χρωμάτων στα βιβλία τραβάει το ενδιαφέρον και την περιέργεια του αναγνώστη. (Αναστασία Δρόσου, Β1)
Διαβάζοντας κανείς αυτό το βιβλίο, είτε μεγάλος, είτε μικρός, δεν είναι δυνατό να μην σκεφτεί πόσο πιο ενδιαφέρουσα θα ήταν η Ιστορία αν γραφόταν έτσι, δηλαδή με χρώματα, με μύθους και αλήθειες και με μία γραφή που αποτυπώνει με τρόπο παραστατικό μια εποχή γεμάτη πλούτο, μεγαλείο, δολοπλοκίες και πάθη. Το κόκκινο χρώμα συμβολίζει το αίμα που χύθηκε στις διάφορες μάχες, το χρώμα της φωτιάς από το κάψιμο της Κωνσταντινούπολης και την λύσσα και τα πάθη των πρωταγωνιστών που διψούν για αίμα, πλούτο και εξουσία.
Για όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά του, αυτό το βιβλίο μου άρεσε πάρα πολύ, αφού ζωντάνεψε στα μάτια και την φαντασία μία ολόκληρη εποχή, μου προσέφερε γνώσεις οι οποίες δεν υπάρχουν στα σχολικά βιβλία και με έφερε σε επαφή με απόψεις και συμπεράσματα που με έκαναν να δω την Βυζαντινή Ιστορία με μία πιο κριτική ματιά. Τέλος, πρέπει να κάνω αναφορά και στην καταπληκτική εικονογράφηση, η οποία σε συνδυασμό με τη λογοτεχνική γραφή, παρουσιάζει με ζωντανό τρόπο αυτή την κόκκινη εποχή. (Γεωργία Ακρίβου, Β1)
Η ιστορία που μου άρεσε περισσότερο είναι η τέταρτη «Ο χρεωμένος στρατός» γιατί είναι αυτή με το μεγαλύτερο ενδιαφέρον και η πιο συναρπαστική. Το βιβλίο απευθύνεται σε αναγνώστες όλων των ηλικιών ,και το προτείνω ανεπιφύλακτα στους λάτρεις της ιστορίας , καθώς θα έχουν την ευκαιρία να εξερευνήσουν τα γεγονότα του παρελθόντος μ’ έναν πιο διασκεδαστικό τρόπο.(Ανδρεαδάκης Μιχάλης, Β1)
Είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο με ένα «μυστηριώδη» τίτλο που δεν μας παραπέμπει αμέσως στο περιεχόμενο της ιστορίας. Οι διαφορετικές και σύντομες ιστορίες δεν κάνουν την αφήγηση βαρετή και επιτρέπει στον αναγνώστη να θυμάται εύκολα τους πρωταγωνιστές. Πιστεύω πως αν η συγγραφέας εστίαζε σε μία μόνο ιστορία κατακτητών το περιεχόμενο δεν θα είχε το ίδιο ενδιαφέρον. Από την άλλη πλευρά η συγγραφέας μας προκαλεί από την αρχή συναισθήματα λύπης και θυμού, τα οποία συνεχίζονται μέχρι τις τελευταίες σελίδες, εφόσον είναι γνωστό πως δεν υπάρχει ευτυχισμένο τέλος για το Βυζάντιο. Επιπλέον, θεωρώ πως αν ο αναγνώστης δεν γνωρίζει καθόλου την ιστορία των βυζαντινών χρόνων ίσως δυσκολευτεί στην κατανόηση των ιστορικών γεγονότων. Γι’ αυτό το λόγο, θα το πρότεινα σε μαθητές που ήδη έχουν διδαχθεί το αντίστοιχο εκπαιδευτικό υλικό. (Μιχαέλα Ανδρεαδάκη, Β1)
Ένα σημαντικό πλεονέκτημα του βιβλίου είναι η υπέροχη εικονογράφησή του που υπάρχει-αν όχι σε κάθε σελίδα- στις περισσότερες και συνοδεύει εξαιρετικά το κείμενο, χωρίς να το επισκιάζει. Ταυτόχρονα, σε κάνει να θέλεις να κοιτάξεις καλύτερα και να προσέξεις τις λεπτομέρειες της κάθε εικόνας.
Σε αυτό το καταπληκτικό βιβλίο, υπήρχε μόνο ένα πράγμα που δε με ικανοποίησε ιδιαίτερα, η αίσθηση της απουσίας πλοκής. Φτάνοντας προς το τέλος κάθε ιστορίας, το ενδιαφέρον παρέμενε ζωντανό μέχρι που συνειδητοποιούσα πως η συγκεκριμένη υπόθεση δε συνεχιζόταν, αλλά η συγγραφέας προχωρούσε στην αφήγηση της επόμενης. Θεωρώ πως αν υπήρχε μία σύνδεση μεταξύ των ιστορικών και των φανταστικών γεγονότων και χαρακτήρων, το βιβλίο θα γινόταν ακόμα καλύτερο. (Βαλέρια Γιαρικάνη,Β1)
Το Βυζάντιο σε 6 χρώματα είναι μια σειρά βιβλίων της Μαρίας Αγγελίδου. Το πράσινο είναι το πέμπτο χρώμα της σειράς μετά το κόκκινο, το χρυσό, το μαύρο και το άσπρο. Μέσω του βιβλίου η συγγραφέας προσπαθεί να μας διδάξει ότι η ιστορία δεν είναι μόνο ημερομηνίες και ονόματα. Η ιστορία με βάση το νόημα του βιβλίου είμαστε εμείς, οι πρόγονοί μας και οι απόγονοί μας.(Γιώργος Τσοτσορός, Β4)
Το βιβλίο της Μαρίας Αγγελίδου "Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα" μας ταξιδεύει στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η συγγραφέας χρησιμοποιεί έξι χρώματα για να αναπαραστήσει τις διαφορετικές πτυχές της βυζαντινής τέχνης, της αρχιτεκτονικής, της λογοτεχνίας και της φιλοσοφίας. Το πράσινο χρώμα συμβολίζει τη φύση και τη χλωρίδα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η οποία ήταν μια από τις πιο εύφορες και γόνιμες περιοχές της Ευρώπης. Το πράσινο είναι επίσης το χρώμα της ελπίδας, και της αισιοδοξίας, που είναι δύο ιδιότητες που χαρακτηρίζουν τον βυζαντινό πολιτισμό.
Το βιβλίο της Αγγελίδου είναι γεμάτο με ενδιαφέρουσες πληροφορίες και ιστορίες. Η συγγραφέας καταφέρνει να κάνει το Βυζάντιο να φαίνεται ζωντανό και πραγματικό, και ο αναγνώστης μπορεί να πάρει πληροφορίες για τον βυζαντινό πολιτισμό.
Το βιβλίο "Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα" είναι μια εξαιρετική επιλογή για όσους ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για την ιστορία και τον πολιτισμό της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Είναι ένα συναρπαστικό βιβλίο που θα σας κάνει να δείτε την Βυζαντινή Αυτοκρατορία με ένα νέο μάτι. (Βαγγέλης Σκανδάμης, Β4)
Κατά την γνώμη μου, το βιβλίο ¨Το Βυζάντιο σε 6 χρώματα: Το πράσινο¨ είναι αδιαμφισβήτητα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Είναι χωρισμένο σε τέσσερις ιστορίες, που η κάθε μία, παρόλο που διαφέρουν, αφορά το Βυζάντιο και το πράσινο χρώμα. Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο ο τίτλος συνδέεται και με τις 4 ιστορίες. Κάθε μία είναι αφιέρωμα σε πρόσωπα ή γεγονότα. Ο συγγραφέας τα εξιστορεί και τα αναπτύσσει με πολύ όμορφο τρόπο με αποτέλεσμα ο αναγνώστης να γίνεται ένα με την πραγματικότητα του βιβλίου. (Στέφανος Στράτης,Β4)
Τέλος, κάτι άλλο που μου άρεσε πραγματικά είναι οι πολύχρωμες και μαγευτικές εικόνες που υπάρχουν σε όλο το βιβλίο. Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως, είναι το παλαιοκλασικό στοιχείο των εικόνων του βιβλίου που συνήθως τα μοντέρνα βιβλία δεν το έχουν. (Χριστίνα Φιλιππακοπούλου,Β4)
Επίσης, οι ιστορίες είναι χωρισμένες και συμπιεσμένες σε λίγες σελίδες οπότε το βιβλίο συγκρατεί την προσοχή και το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Συνοπτικά, το βιβλίο είναι το πιο κατάλληλο για κάποιον που θέλει να διαβάσει ένα βιβλίο σε μικρή έκταση και να έχει ενδιαφέρουσες ιστορίες για τον Βυζαντινό κόσμο. (Βασίλης Τσαμίλης, Β4)
Κατά την γνώμη μου αυτό το βιβλίο είναι πολύ καλό και καθόλου βαρετό διότι είναι μόνο 90 σελίδες και διαβάζεται πολύ γρήγορα. Επίσης αυτό το βιβλίο είναι και για μικρούς και για μεγάλους άρα μπορείς κάλλιστα να το διαβάσεις με το παιδί σου ή με τον γονιό σου. Επιπλέον μεγάλη εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι η συγγραφέας γράφει για διάφορα πρόσωπα και ζητήματα της εποχής και δεν εστιάζει μόνο σε έναν άνθρωπο ή ένα γεγονός άρα μπορείς να μάθεις περισσότερα πράγματα. (Γιώργος Χρυσοστομίδης, Β4)
Θα το πρότεινα σε παιδιά σχεδόν στην εφηβεία, περίπου 7-12 χρονών. Αφού είναι ένα σύντομο βιβλίο καθώς έχει μόνο 104 σελίδες και είναι γραμμένο σε πολύ απλή γλώσσα. Τέλος η συγγραφέας (Μαρία Αγγελίδου) φρόντισε το βιβλίο να έχει και μία εξαιρετική εικονογράφο (Κατερίνα Βερούτσου). Έτσι μας κάνει να καταλαβαίνουμε τις σκηνές με περισσότερη σαφήνεια. (Βασιλική Τσόκα, Β4)
Η ενδιαφέρουσα πλοκή συνδυάζεται με μία λεπτομερή περιγραφή του χρόνου και του τόπου δίνοντας μας την εντύπωση πως ζήσαμε και εμείς το κομμάτι της ιστορίας που διηγείται .Η συγγραφέας μέσα από αυτό το έργο πετυχαίνει την σωστή ισορροπία ανάμεσα στην ιστορική αφήγηση και στη λογοτεχνία. (Ηλίας Σαμαρτζής, Β4)
Το πράσινο είναι το χρώμα της φύσης, της ελπίδας, των παραμυθιών, αλλά και του φόβου, των μαχών και της ζήλιας. Μέσα από ιστορίες με πλούσιο περιεχόμενο, που συνδέονται με το πράσινο χρώμα, το βιβλίο μας ταξιδεύει στο παρελθόν του Βυζαντίου με ιστορίες για αυτοκράτορες, στρατηγούς και ονειροπόλους καθημερινούς ανθρώπους. Πρόκειται για ένα βιβλίο γραμμένο με απλή και κατανοητή γλώσσα που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, πράγμα στο οποίο συμβάλλει η πολύ όμορφη εικονογράφηση. Αυτό το βιβλίο μας φέρνει κοντά στην καθημερινότητα, την ιστορία, τις παραδόσεις και τις σχέσεις των ανθρώπων την εποχή του Βυζαντίου και, ενώ απευθύνεται κυρίως σε παιδιά από 6 ετών, μπορεί να διαβαστεί ευχάριστα από όλες τις ηλικίες. (Βασίλης Χατζηκωνσταντίνου, Β4)
Αυτό το βιβλίο με εξέπληξε με έναν εντυπωσιακό τρόπο, αφού για πρώτη φορά διάβασα κείμενα για ιστορικά γεγονότα, τα οποία κατάφεραν να δημιουργήσουν εικόνες των συμβάντων στο μυαλό μου και να τα καταλάβω τόσο εύκολα. Με συνάρπασε αρκετά, διότι περιγράφει τα γεγονότα με έναν τόσο ευνόητο και ταυτόχρονα τόσο λεπτομερή τρόπο. Επίσης, μου άρεσε το πως συνδυάζει με έναν καταπληκτικό τρόπο, την λογοτεχνική αφήγηση με τα ιστορικά στοιχεία.(Μαριαλένα Σλουμάτη,Β4)
Αρχικά, είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί δεν περιλαμβάνει ιστορίες μόνο από την Κωνσταντινούπολη αλλά φτάνει ως τη μακρινή Κίνα και τη Βαγδάτη. Με αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης κατανοεί καλύτερα τη σύνδεση της βυζαντινής αυτοκρατορίας με τις άλλες χώρες. Οι ιστορίες που αφηγείται, δεν υπάρχουν στα σχολικά βιβλία. Γι’ αυτό ενθουσιάζουν και κάνουν τον αναγνώστη να σκεφτεί και να προβληματιστεί, όπως στη Στάση του Νίκα, για την οποία οι μαθητές διδάσκονται την πλευρά του Ιουστινιανού και όχι την αλήθεια των Πράσινων και των Βένετων. Επίσης, είναι πολύ ενδιαφέροντα και τα υστερόγραφα κάθε ιστορίας που δίνουν περισσότερες λεπτομέρειες. Η εικονογράφηση του βιβλίου από την Κατερίνα Βερούτσου βοηθάει να γίνουν περισσότερο κατανοητά τα ιστορικά γεγονότα. Χρησιμοποιεί, επίσης, το πράσινο περισσότερο από τα άλλα χρώματα συνδέοντας τις εικόνες με τον τίτλο του βιβλίου. (Νεκτάριος Παπανικολάου, Β4)
Τα γεγονότα προβάλλονται με την μορφή ιστορίας-παραμυθιού καθώς και έχουν προστεθέι επιπλέον στοιχεία και εικόνες για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων,τις θρησκευτικές αντιλήψεις που επικρατούσαν,τις εργασίες τους και τις ασχολίες της εποχής,κάτι το οποίο σίγουρα παροτρύνει και βοηθάει έναν νεαρό μαθητή να κατανοήσει καλύτερα το μάθημα. Συνοψίζοντας, πιστεύω πως είναι ενα εξαιρετικό λογοτεχνικό βιβλίο το οποίο μπορεί να διαβαστεί ευχάριστα τόσο απο μαθητές Γυμνασίου-Λυκείου όσο και από ενήλικες στον ελεύθερό τους χρόνου και το συστήνω ανεπιφύλακτα !(Μαριλίζα Χαραλαμπάκη, Β4)
Γενικώς πιστεύω πως το βιβλίο αυτό είναι κατάλληλο για μικρούς και μεγάλους ανεξαρτήτως εάν τους αρέσει η ιστορία ή όχι ,καθώς είναι διασκεδαστικό και ενδιαφέρον, χωρίς περιττές πληροφορίες που θα κουράσουν τον αναγνώστη. (Γιώργος Χρυσανθακόπουλος, Β4)
Προσωπικά, το βιβλίο αυτό μου προσέφερε ακόμα και διαφορές άλλες γνώσεις. Για παράδειγμα, διδάχτηκα σύνθετες λέξεις που εμπλούτισαν το λεξιλόγιο μου και δύσκολα θα αναγνώριζα στην καθημερινή μου ζωή αν δεν διάβαζα το βιβλίο. Επίσης, μου μετέδωσε και μια διαφορετική πλευρά των γεγονότων στο Βυζάντιο, πιο λεπτομερή και ενδιαφέρουσα και με βοήθησε αρκετά στην κατανόηση ιστορικών γεγονότων μέσα από συγκεκριμένες ανθρώπινες συμπεριφορές κι καταστάσεις. Σε αυτό συνέβαλε και η εικονογράφηση, η οποία αποτελεί σημαντικό μέρος του συγκεκριμένου βιβλίου. (Νίκος Χαραμής, Β4)
Στο πράσινο βιβλίο οι αναγνώστες μαθαίνουν για την στάση του Νίκα, για τον δρόμο του Μεταξιού, για τον οίκο της Σοφίας και για την μάχη του Ματζικέρτ μέσα από μια ενδιαφέρουσα γραφή που θυμίζει περισσότερο λογοτεχνία, (επειδή είναι λογοτεχνία) χωρίς όμως να λείπει η αλήθεια (δηλαδή δεν είναι παραμύθι).
Προσωπικά πιστεύω ότι αυτή η ιδέα είναι πολύ ενδιαφέρουσα και δημιοuργική και θα σας πρότεινα να το διαβάζατε και εσείς. Εγώ πάντως έμαθα πολλά από αυτό το βιβλίο. (Γεράσιμος Ρόκκος, Β4)
ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ
Στις 23 Ιανουαρίου 2024 η ομάδα της σχολικής βιβλιοθήκης επισκέφτηκε την Εθνική Βιβλιοθήκη, στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Η Εθνική Βιβλιοθήκη εξυπηρετεί επισκέπτες όλων των ηλικιών και μορφωτικών επιπέδων, από ακαδημαϊκούς ερευνητές, έως παιδιά και νεαρούς ενήλικες οι οποίοι αποτελούν τη νέα γενιά χρηστών. Οι μαθητές, αφού ενημερώθηκαν για τον τρόπο λειτουργίας της βιβλιοθήκης, ξεναγήθηκαν στους χώρους της και στις εκθέσεις που φιλοξενούνταν σε αυτούς.
Όταν έφυγαν τ’ αγάλματα
Φέτος διαβάσαμε στην τάξη το βιβλίο της Αγγελικής Δαρλάση «Όταν έφυγαν τ’ αγάλματα» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Το βιβλίο αυτό θέλει να μας τονίσει ότι δεν είναι κακό να είσαι διαφορετικός, αντίθετα όλοι είμαστε διαφορετικοί και η διαφορετικότητα μας κάνει αυτό που είμαστε. Η ιστορία αυτή , αποτελεί έναυσμα για τη μελέτη τόσο της σύγχρονης , όσο και της αρχαίας ελληνικής ιστορίας και κατά τη γνώμη μου είναι κατάλληλο για όλες τις ηλικίες καθώς εξυμνεί τη φιλία , τη διαφορετικότητα , την αντίσταση και την έννοια της κληρονομιάς.Ένιωθα πως κάποιες φορές πως ήμουν η ηρωίδα του βιβλίου, διηγούμουν εγώ όλα αυτά τα γεγονότα, επειδή οι εικόνες όλες ήταν πολύ ζωντανές, και, παρόλο που δεν είχε το βιβλίο , μπορούσες να τις φανταστείς. Είναι ένα υπέροχο βιβλίο , όμως το γεγονός ότι μας ταξιδεύει τόσο πολύ στον κόσμο της φαντασίας είναι για μένα ένα στοιχείο που δε μου άρεσε. Αθηνά Γιαλλάφου Α1
…. Ένα βασικό πράγμα που έμαθα από αυτήν την ιστορία η οποία βασίζεται σε αληθινά γεγονότα είναι ότι κάποτε τα παιδιά όπως και η Αγγελίνα ζητούσαν να λάβουνε γνώσεις από κάπου κατά την διάρκεια της κατοχής καθώς είχαν κλείσει τα σχολεία, ενώ τώρα τα παιδιά δεν σέβονται αυτά που τους προσφέρονται με τόση αγάπη στον σχολικό χώρο. Επιπλέον, θίγει και κάποια σοβαρά κοινωνικά προβλήματα όπως ο ρατσισμός και μας μαθαίνει ότι όλοι πρέπει να είμαστε ίσοι. Συνοπτικά το βιβλίο Όταν έφυγαν τα αγάλματα είναι ένα βιβλίο με μαγευτική υπόθεση, πλοκή και μας δίνει πολλές γνώσεις. Για αυτά και πολλά παραπάνω σας προτείνουν αυτό το βιβλίο ανεπιφύλακτα. Ελευθέριος Απειρανθίτης Α1
Η αληθινή ιστορία που μας διηγείται στο βιβλίο της η Αγγελική Δαρλάση, η απόκρυψη των αρχαιολογικών αγαλμάτων του Μουσείου Αθηνών ήταν μία από τις πιο εντυπωσιακές ιστορίες που έχω διαβάσει.
Μέσα από τα λόγια της κατάλαβα πόσο μεγάλες επιπτώσεις έφερε ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος, πόσο άλλαξε τη ζωή των ανθρώπων και πόσες σημαντικές αποφάσεις έπρεπε να πάρουν οι συνάνθρωποί μας εκείνη την εποχή για την επιβίωσή τους και για τη διατήρηση της κληρονομιάς τους. Σε μία Αθήνα που επικρατεί πανικός και όλοι προσπαθούν να συνεισφέρουν με διάφορους τρόπους, άλλοι στρατεύονται, άλλοι κάνουν αντίσταση απέναντι στον εχθρό, υπάρχουν και κάποιοι που προσπαθούν να διαφυλάξουν την ιστορία της πατρίδας μας. Επιπλέον, μας μεταφέρει και σε μία άλλη εποχή, θυμίζοντας μας τα ίδια συναισθήματα που ένιωσαν οι πρόγονοί μας στο παρελθόν με τον ξεριζωμό κατά την Μικρασιατική καταστροφή. Θεωρώ πως ήταν ένας ωραίος συνδυασμός δύο διαφορετικών εποχών που ενώ είχαμε την τύχη εμείς σαν παιδιά να μην βιώσουμε, τη «ζήσαμε» τόσο αληθινά μέσα από την αφήγησή της.(….)
Όμως για το τέλος της ιστορίας είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Δεν θα ήθελα αυτό να ήταν το τέλος της ιστορίας. Όμως παρ’ όλα αυτά το αίσιο τέλος της εκταφής των αγαλμάτων μου έδωσε ικανοποίηση. Θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα σε μικρούς και μεγάλους αναγνώστες.
Μιχαέλα Ανδρεαδάκη Α1
Αυτό που μου άρεσε περισσότερο απ’ όλα στο βιβλίο είναι η συμπεριφορά της Αγγελίνας που μπορώ να την χαρακτηρίσω αξιέπαινη, γιατί παρόλο που είχε ένα ατροφικό χέρι έδωσε τον αγώνα της για να σωθούν όχι μόνο τα αγάλματα του μουσείου αλλά και κάθε τι πολύτιμο που διακοσμούσε τις αυλές των σπιτιών . Το ηθικό δίδαγμα που προβάλλεται σε αυτό το βιβλίο, είναι πως όταν θέλουμε κάτι πάρα πολύ, μπορούμε να το καταφέρουμε, παρόλο που τα δεδομένα και οι συνθήκες δε μας ευνοούν πάντα. Μιχαήλ Ανδρεαδάκης, Α1
Στο βιβλίο θα έβαζα 7/10 γιατί κατά την γνώμη μου η συγγραφέας συμπεριλαμβάνει διάλογους που πιστεύω δεν χρειάζονται, έτσι το βιβλίο γίνεται λίγο κουραστικό για να το διαβάσεις και αυτό δεν θα σε έκανε να το ξαναδιαβάσεις. Επίσης, λείπει λίγο και η περιπέτεια και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να κάνει το βιβλίο βαρετό. Κωνσταντίνος Δημητρόπουλος, Α1
Το βιβλίο αυτό ήταν ένα βιβλίο χωρίς πολλή δράση και στο πιο μεγάλο μέρος του πάει αργά. Εμένα δεν μου αρέσουν τέτοιου είδους βιβλία ώστε δεν το θεώρησα ελκυστικό ακόμα και για άτομα που τους αρέσουν αργά και «ήρεμα» βιβλία. Ένας ακόμα λόγος που δεν μου άρεσε ήταν πως έπαιρνε δύο και περισσότερες σελίδες για να περιγράψει π.χ. Την Νονά Πέρλα ή το πώς κορόιδευαν την Αγγελίνα για το χέρι της. Μάριος Γιαλούρης, Α1
Στο βιβλίο μου άρεσε το ότι περιγράφει τη ζωή των περισσότερων παιδιών στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και παράλληλα μας δείχνει τις δυσκολίες που είχαν τα παιδιά με αναπηρία. Επίσης, μου άρεσε ότι συνέδεε το παρελθόν με αυτό που έλεγε η συγγραφέας εκείνη την ώρα. Επιπλέον, μου φάνηκε ωραίο που η κεντρική ηρωίδα ήταν άτομο με αναπηρία και όχι ένας φυσιολογικός άνθρωπος όπως σε όλα τα άλλα βιβλία και ήταν κάτι διαφορετικό. Όμως δεν μου άρεσε ότι είχε πολλές λεπτομέρειες που δεν μας ενδιέφεραν πολύ Τέλος, δεν νομίζω ότι στις μέρες του πολέμου οι γονείς άφηναν τα παιδιά τους να βγαίνουν έξω και να γυρνάνε ότι ώρα θέλουν. Άγγελος Γιαννίκος, Α1
Μου άρεσε πάρα πολύ η έμφαση που έδινε η συγγραφέας στα συναισθήματα των χαρακτήρων. Κάτι άλλο που θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό, όταν διαβάζω ένα βιβλίο ή βλέπω μια ταινία είναι αν είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα .Όταν είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα τότε μαθαίνουμε κάτι παραπάνω εκτός από το μήνυμα που θέλει να περάσει ο συγγραφέας .Μαθαίνουμε την ιστορία κάποιου λαού (Σε αυτήν την περίπτωση του δικού μας Η ανάγνωση του βιβλίου μου φάνηκε μια πολύ ωραία εμπειρία που συνιστώ σε όλους να την ζήσουν. Μιχάλης Γούτσος, Α1
Φέτος διάβασα ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο το «Όταν έφυγαν τα αγάλματα» της Αγγελικής Δαρλάση. Ένας λόγος που αυτό το λογοτεχνικό βιβλίο μου φάνηκε συναρπαστικό, είναι ότι μας περιγράφει αναλυτικά τον χαρακτήρα και τις πράξεις των ηρώων . Επίσης, μας δίνει πολύ σημαντικές πληροφορίες για τη δύσκολη περίοδο του Δευτέρου παγκοσμίου πολέμου στην Ελλάδα και την Κατοχή .Όμως το στοιχείο που μου άρεσε περισσότερο σε αυτό το βιβλίο ,είναι ότι περνά πολύ σημαντικά μηνύματα και αξίες όπως η σημαντικότητα της ελευθερίας ,η αξία της φιλίας κ.α. Γιάννης Δημογέροντας, Α1
Το βιβλίο Όταν έφυγαν τα αγάλματα είχε πολύ σημαντικά νοήματα σχετικά με τις ανθρώπινες σχέσεις και τον πόλεμο. Πιο συγκεκριμένα παρουσιάζει την Αγγελίνα, της οποίας το ένα χέρι είναι μισοσχηματισμένο, που αντιμετωπίζει μπούλινγκ από άλλα παιδιά κι όμως βρίσκει παρέα κοντά είναι στον Τίκο, που είναι επίσης αποκλεισμένος απ' τις παρέες των άλλων. Έτσι καταλαβαίνουμε ότι όλοι οι άνθρωποι όσο διαφορετικοί και αν είναι μπορούνε να βρούνε κάποιον με τον οποίο θα ταιριάξουν. Επιπλέον, αυτό το βιβλίο θίγει ένα πολύ σημαντικό θέμα, τον πόλεμο. Μας δίνει πληροφορίες για τις στάσεις των ανθρώπων τότε και τα πράγματα που έκαναν, ώστε να τον αντιμετωπίσουν. Συνολικά, θα έλεγα ότι το βιβλίο είναι αρκετά ενδιαφέρον, αλλά έχει αργή πλοκή. Θεωρώ ότι δίνει μεγάλη σημασία στις περιγραφές και όχι τόσο στα γεγονότα πράγμα που εγώ δεν προτιμώ. Παρόλα αυτά ομολογώ ότι μου άρεσε αρκετά και ότι θα ξανά διάβαζα κάτι παρόμοιο. Γεωργία Ακρίβου, Α1
Πρόσφατα, εγώ και οι συμμαθητές μου, ολοκληρώσαμε την ανάγνωση του βιβλίου “Όταν έφυγαν τ' αγάλματα”. Όπως κάθε αναγνώστης που διαβάζει ένα βιβλίο, αποκτά μία μοναδική εμπειρία και ζει ένα νέο ταξίδι, έτσι και εμείς μέσα από αυτό το βιβλίο ταξιδέψαμε, αποκτήσαμε καινούριες γνώσεις και κατά κάποιον τρόπο ωφεληθήκαμε. Η προσωπική μου άποψη είναι πως κατάφερε να μας περάσει μερικά σπουδαία μηνύματα και να μας κάνει να κατανοήσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα των χαρακτήρων, να τους νιώσουμε. Θεωρώ όμως πως η εξέλιξη της πλοκής ήταν ιδιαίτερα αργή, η ανάλυση των γεγονότων γινόταν υπερβολικά αργά σε αρκετά σημεία, ενώ απουσίαζε και η δράση. Βαλέρια Γιαρικάνη, Α1
Το βιβλίο μου άρεσε πολύ καθώς είχε ωραίο θέμα και για πολλούς συγκινητικό. Μου άρεσαν πολύ όλοι οι χαρακτήρες και σχεδόν όλα τα γεγονότα όμως αγαπημένα μου να είναι το καθηλωτικό τέλος γιατί τότε άρχισε ένα πολύ όμορφο ταξίδι. Επίσης, θεωρώ σημαντικό το ότι βλέπαμε αρκετά θέματα από την οπτική της Αγγελίνας.
Το βιβλίο είχε και μερικά αρνητικά όπως ότι ανέλυε πολύ κάποια θέματα με αποτέλεσμα να γίνεται λιγάκι κουραστικό ενώ αντίθετα σε κάποιες περιπτώσεις μου δημιουργούσε ερωτήματα. Επίσης, δε γνωρίζουμε καλά τους λίγους χαρακτήρες εκτός από την Αγγελίνα. Το βιβλίο μου άρεσε πολύ, το συστήνω ανεπιφύλακτα και θα το ξαναδιαβάσω σίγουρα. Θοδωρής Θεοδωρόπουλος, Α1
Η υπόθεση του βιβλίου είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα, μια τρυφερή και συγκινητική ιστορία που κάθε αναγνώστης αξίζει να διαβάσει. Το βιβλίο δίνει στον αναγνώστη μια ματιά στο παρελθόν και για τις σκληρές καταστάσεις που φέρνει ένας πόλεμος. Αυτό που δεν με άγγιξε στο βιβλίο ήταν το τέλος του που ήταν αρκετά απογοητευτικό κατά την γνώμη μου και θα προτιμούσα να ήταν διαφορετικό όχι απαραιτήτως ευχάριστο .Κατά τα άλλα είναι ένα πάρα πολύ καλογραμμένο βιβλίο και το συνιστώ σε κάθε αναγνώστη που θέλει να διαβάσει μια βαθιά ανθρώπινη κι αντιπολεμική ιστορία για τη φιλία, την ενηλικίωση, την αναζήτηση ταυτότητας και την ανάγκη διατήρησης της πολιτιστικής κληρονομιάς.
Ανδρέας Κουβαράς, Α2
Το βιβλίο είναι εξαιρετικό. Το περιεχόμενο του είναι απλό, κατανοητό. Μια ωραία λεπτομέρεια είναι ότι οι χαρακτήρες έχουν την ιδιαιτερότητά τους. Επίσης είναι ωραίο που τα αγάλματα αποκτούν ψυχή και μπορούν να συζητούν. Επιπλέον το θέμα του βιβλίου, δηλαδή η εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα και οι περιπέτειες των παιδιών και των μεγάλων για να σώσουν τα αγάλματα είναι γεμάτες σασπενς, είναι συναρπαστικές και ενδιαφέρουσες. Αυτό το βιβλίο πιστεύω πως είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο για μικρούς και μεγάλους και θα το πρότεινα σε όλες τις ηλικίες. Γιώργος Παπαβασιλείου, Α2
Σε αυτό το βιβλίο, μου άρεσαν όλες οι περιπέτειες, που σου προκαλούν αγωνία για το τι θα γίνει έπειτα. Πάντα θες να συνεχίσεις να διαβάζεις, για να μάθεις την συνέχεια αυτής της συναρπαστικής ιστορίας. Όλα είναι οργανωμένα και καθωσπρέπει. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα στο να συντελούν σε ένα απολαυστικό βιβλίο. Το μόνο μειονέκτημα είναι το τέλος του βιβλίου. Αλλά για να το μάθετε, θα πρέπει πρώτα να διαβάσετε το βιβλίο. Είμαι σίγουρος πως θα το λατρέψετε, όπως το λάτρεψα κι εγώ! Μηνάς Περσελής, Α2
Αυτό που εγώ αποκόμισα είναι πως όλοι μας μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά με τη δική μας μικρή προσπάθεια, όλοι οι άνθρωποι είναι χρήσιμοι και πως όταν είμαστε ενωμένοι μπορούμε να καταφέρουμε τα πάντα. Επίσης οι χαρακτήρες περιγράφονται από τη συγγραφέα με κάθε λεπτομέρεια, η οποία καταφέρνει να σε κάνει να τους αγαπήσεις, να μπεις στη θέση τους, να νιώσεις όπως νιώθουν. Όμως ενώ δίνει πολλά όμορφα μηνύματα στον αναγνώστη, προσωπικά στεναχωρήθηκα με την εξέλιξη της ιστορίας, ενώ θα προτιμούσα ένα πιο χαρούμενο τέλος.
Ευρυδίκη Λάλου, Α2
Ένα από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει είναι το «Όταν έφυγαν τα αγάλματα» της Αγγελικής Δαρλάση. Για εμένα είναι ένα βιβλίο που μου έδωσε, για πρώτη φορά στη ζωή μου, μια διαφορετική εικόνα της κοινωνίας του 1940 στην Αθήνα. Όλοι οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι εξαιρετικοί και αγγίζουν τις καρδιές όλων μας. Σκέντρι Μερντάρι, Α2
Αυτό το βιβλίο θα σου φέρει αγωνία και θα μείνεις εντυπωσιασμένος από το τι θα διαβάζεις.
Διαβάζοντας το θα καταλάβεις πολλά πράγματα για εκείνη την εποχή και ποσό δύσκολα ζούσαν τότε. Είναι ευανάγνωστο, δηλαδή γραμμένο με λιτό λόγο. Επιπλέον η συγγραφέας διδάσκει σε εμάς και στα παιδιά ότι Αντίσταση δεν είναι μόνο ο πόλεμος με όπλα. Νικόλας Νίνος, Α2
Το βιβλίο αυτό κρατάει τον αναγνώστη σε αγωνία, καθώς είναι γεμάτο από συγκινητικές αλλά και χαρούμενες σκηνές της ζωής. Επίσης, ο τρόπος με τον οποίο γράφει η συγγραφέας είναι αρκετά ρεαλιστικός καθώς ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει τις αρνητικές συνέπειες του πολέμου και να νιώσει πώς ένιωθαν τα παιδιά της εποχής εκείνης, ακόμη κι αν έχουν περάσει χρόνια από τότε. Ένα δυσάρεστο συναίσθημα που αφήνει σε κάποιον το βιβλίο είναι ότι πολλά πρόσωπα που αναφέρονται στην ιστορία δεν φαίνεται να ξαναβρίσκουν τον ρυθμό της ζωής τους μετά από τον πόλεμο. Έτσι, συνειδητοποιεί κανείς πόσο επηρεάζει ένα τέτοιο γεγονός τη ζωή των ανθρώπων. Ζηνοβία Παγώνη, Α2
Προσωπικά πιστεύω πως το κείμενο είναι συγκινητικό μα και λυπητερό, καθώς σχετίζεται με τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Μου άρεσε πολύ η πλοκή του κειμένου. Τέλος ,μου φάνηκε αστείο πως η Αγγελίνα συμπεριφερόταν στα αγάλματα γιατί νόμιζε πως ήταν φίλοι της και είχαν συναισθήματα. Θεοφάνης Μαυραντζάς, Α2
Ένα από τα πιο ωραία κομμάτια του βιβλίου είναι όλες οι ιστορίες που αφηγείται η Αγγελίνα, άλλοτε για την μητέρα της, άλλοτε για τον Τίκο κ.α. Επίσης, ένα σπουδαίο μέρος είναι η αγάπη της πρωταγωνίστριας για τα αγάλματα. Περιγράφει το καθένα με διαφορετικό τρόπο και λέει μια ιστορία για τη ζωή του. Ακόμα ένα ελκυστικό κομμάτι του βιβλίου είναι η παράθεση της κάθε λεπτομέρειας, που ζωντανεύει την αφήγηση. Αλεξάνδρα Λαδοπούλου, Α2
Το βιβλίο ‘’Όταν έφυγαν τα αγάλματα’’ είναι κατά τη γνώμη μου, ένα πολύ ωραίο μυθιστόρημα για μικρούς και μεγάλους. Μου άρεσε πολύ η πλοκή του θέματος και το πώς ήταν γραμμένο. Ήταν πολύ ενδιαφέρον το πώς εξελισσόταν η ιστορία και προκαλούσε στον αναγνώστη αγωνία για το τι θα ακολουθήσει στη συνέχεια. Ραφαέλα Παπαδοπούλου, Α2
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, γνώρισα την Αθήνα του 1940 και τον αγώνα των ανθρώπων αυτών να σώσουν τους αρχαιολογικούς μας θησαυρούς. Με άγγιξε η φιλία της Αγγελικής και του Τίκο που τους ενώνει η διαφορετικότητά τους και κάνουν κι αυτοί, από τη μεριά τους, τις δικές τους προσπάθειες να μη χαθεί η εθνική πολιτιστική κληρονομιά. Ωστόσο, τα γεγονότα διαδραματίζονται σε περίοδο πολέμου, γι’ αυτό και παντού απλώνεται δυστυχία, πείνα και φόβος. Οι ήρωες νιώθουν τη σκιά του κατακτητή κάθε λεπτό και ζουν την απώλεια αγαπημένων τους ανθρώπων. Γιάννης Πασσαρής, Α2
Το βιβλίο με εντυπωσίασε και μου κίνησε το ενδιαφέρον , αρχικά από την πλοκή και το θέμα του καθώς και από τις εμπειρίες και τις περιπέτειες τόσο της Αγγελίνας όσο και του Τίκο. Τέλος η συγγραφέας έκανε αληθινά πρόσωπα που συμμετείχαν στον πόλεμο να λάβουν μέρος και στο βιβλίο της, έστω, ως βουβά πρόσωπα. Δέσποινα Λιόλιου, Α2
Το συγκεκριμένο βιβλίο κέρδισε το ενδιαφέρον μου από τις πρώτες κιόλας σελίδες που διάβασα. Είναι ένα βιβλίο όλο ανατροπές και δυσκολίες που όμως η πρωταγωνίστρια φαίνεται να παλεύει με τόλμη και να αντιμετωπίζει τα προβλήματα με πολύ κόπο, παρόλο τον φόβο της. Έμενα προσωπικά, τα σημεία που με ευχαρίστησαν περισσότερο ήταν όταν τελικά η κατοχή τέλειωσε και οι Γερμανοί δεν πήραν τα αγάλματα .Ήμουν πολύ χαρούμενος ,επίσης, όταν η Αγγελίνα έγινε μέρος της αποστολής που έκανε η οικογένεια να κρύψει τα αγάλματα. Γενικά, είναι ένα βιβλίο που σας προτείνω να διαβάσετε και πιστέψτε με , θα σας αρέσει. Νικόλαος Παπανικολάου, Α2
Ακολουθούν φωτογραφίες από την προσπάθεια διάσωσης των αρχαιοτήτων του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου κατά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο
